Kijk op…werk
Ik zit hier met mijn iPad op schoot een onderwerp te bedenken voor een nieuwe „kijk op”. Ben ik aan het werk? Ik schrijf graag, en als crealist wil ik zoveel mogelijk delen en in beweging brengen; tot nadenken aanzetten…
’En wat levert je dat nou op?’ vraagt een vriend die ik om feedback heb gevraagd over de stukjes die ik schrijf. Tja, goede vraag. Heeft een bijdrage leveren die niet in directe zin (lees geld) wordt beloond dezelfde waarde als wanneer er wel voor wordt betaald? Hoe gaan wij hier eigenlijk mee om? Wie of wat bepaalt de beurswaarde van een bedrijf of het salaris en de bonus van een directeur. Waarom verdient een profvoetballer zoveel meer dan een schaakgrootmeester?
Zo verzuchtte diezelfde vriend een keer aan de bar: ’was ik maar een vulkaan…’ Huh?
’Nou ja dan kun je lekker de hele dag op je rug liggen roken en zeggen voorbijgangers: „Kijk, hij werkt !” Dit grapje komt uit een tijd dat er nog geen open wonden op pakjes sigaretten werden afgebeeld. Mijn vriend trouwens ook. Kennelijk wordt de sociale acceptatie of waardering van bezigheden nog steeds sterk gekoppeld aan de materiële beloning of de status die we eraan verbinden.
Nog een ander voorbeeld. Omdat mijn partner onregelmatig werkt, gaat onze hond regelmatig met mij mee naar de ruimte waar we onze ’dingen doen’ (werken?). Als ik er behoefte aan heb, of hij erom vraagt, ga ik met hem wandelen tussen de velden en een stukje door het bos. Vorige week werden wij ingehaald door een onstuimige labrador, gevolgd door zijn hijgende baas. Al ruim de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd en kennelijk verlegen om een praatje vroeg hij naar het ’merk’ van onze hond en of ik in de buurt woonde. Na de gebruikelijke opmerkingen over het weer moest hem blijkbaar al snel van het hart ’of ik niet hoefde te werken?’. Zo midden op de dag wandelen met de hond is toch op zijn minst ongebruikelijk (zeker voor zijn generatie). Ondanks het feit dat ik blij ben met wat ik doe en hoe ik mijn tijd indeel, merkte ik toch dat ik de neiging had om mezelf te gaan verdedigen. ’jawel hoor, ons kantoor ligt daarachter, ik heb alleen even pauze; druk druk verder’ hoor ik mezelf zeggen.
Het zijn patronen die we hebben ontwikkeld ten bate van de collectiviteit; om erbij te horen; voor een veilig kudde-gevoel (zie vorige stukje) en die ons gevoel voor eigenwaarde voeden.
Een thema dat hiermee in verband staat is het nieuwe werken. Het is nog steeds aan een opmars bezig, maar wordt volgens mij gehinderd door dit soort overtuigingen en normen. Onderzoeken en statistieken laten zien dat het merendeel van de ’nieuwe werkers’ meer uren werkt dan in de
9-5 structuur. Werkgevers blij; kostenbesparing en meer productie in één klap. Onderzoek van de Radboud universiteit lijkt dat te bewijzen: hogeropgeleiden die flexibel mogen werken, zijn bereid tot 35 procent meer te werken. Waar werk je het beste? Houd je voldoende rekening met je bioritme? Waar word je blij van? Hoeveel structuur heb je nodig? Deze essentiële vragen worden dan te weinig gesteld.
Terug naar dit stukje. Ik word blij en krijg energie van het schrijven, maar word er niet voor betaald. Is het dan werk of hobby? Do what you love and love what you do. Ik schreef het al eerder en geloof er ook in. Echter de werkelijkheid en sociale druk in de maatschappij zoals we ze nu hebben ingevuld en gestructureerd maakt dat beslist niet makkelijk. Een andere discussie die (internationaal) in dit kader regelmatig opduikt is de roep om een basisinkomen. Geef iedere burger een gelijkwaardig bedrag per maand om in de basisbehoeften te voorzien en haal op deze wijze de druk van de ketel om te werken voor brood op de plank. Achter de TV hangen, eindeloos in de hangmat zwaaien of iedere dag biljarten gaat het uiteindelijk toch niet worden. Zullen mensen dan onbevangen gaan doen waar ze met hart en ziel naar verlangen en wat voldoening en energie geeft?
Welke
Energie
Raakt mijn
Kern?
De kern is hier je oorspronkelijke talent en de energie is de omgeving (mensen-middelen-taken) die hier het beste bij past. Welke energie resoneert met mijn kracht kun je ook zeggen. Dan is het meer gericht op de afstemming. Net zoals je een radio afstemt op de frequentie waarop de gewenste muziek zo zuiver mogelijk wordt weergegeven. Dan ontstaat vervoering, flow. Dan verlies je het besef voor tijd en voelt het niet als plicht of noodzaak maar als een natuurlijke staat van zijn.
Zo, dit stukje is af. Het nodige om over na te denken of op te reageren, wij horen het graag. Ik kijk naar buiten, waar de zon vandaag schijnt over de bevroren grond. Ik kijk naar mijn hond en hij lijkt instemmend te knikken. Jas aan en lekker even lopen. We hebben het verdiend, toch??
CrealistenKracht
Kijk op…. de kudde
Wij waren laatst te gast bij een nieuwjaarsbijeenkomst van een bekende geldverstrekker. Het programma bestond uit de gebruikelijke en min of meer verplichte toespraak van de baas. Hij benadrukte de noodzaak en mogelijkheid om toch vooral snel en veel gebruik te maken van de dienstverlening van zijn bedrijf. Hij zou persoonlijk in actie komen als de potentiële klant ook maar een haarbreed in de weg zou worden gelegd.
Hij pleitte hier herhaaldelijk voor en bekrachtigde zijn betoog door zijn telefoonnummer ter beschikking te stellen. „U kunt mij persoonlijk bellen als er problemen zijn” Het telefoonnummer kregen wij niet te zien.
Hij gaf aan dat hij ook vorig jaar deze belofte had gedaan. Ook toen kregen wij zijn nummer niet in beeld. Misschien is hij wel prima bereikbaar. Ik weet het niet, heb het nog niet geprobeerd. Wat mij echter stoort is de halfslachtigheid van de leider die een gul gebaar maakt maar ondertussen mogelijk met angst en beven denkt aan een lawine van telefoontjes van mensen die toch net niet in aanmerking komen voor die hypotheek, of de creatieve ondernemer die geen waterdicht businessplan heeft, maar wel een droom.
De twee sprekers die volgen hebben respectievelijk een vrij traditioneel verhaal over wereldwijde economische ontwikkelingen en de kansen en bedreigingen hiervan, en een boeiend verhaal over technologische en ideologische ontwikkelingen die de betreffende financiële dienstverlener potentieel brodeloos gaan maken!? Is het een „kijk mij vooruitstrevend en eigentijds zijn”? Of is er een oprechte veranderingsbereidheid? Kan en mag het oude vertrouwde verdienmodel op de schop? Wie heeft het lef om zijn oude jas weg te gooien terwijl hij nog niet weet of de nieuwe past en lekker zit of dat er überhaupt een nieuwe jas nodig is.
De netwerkborrel die volgt is in ieder geval nog lekker traditioneel met de hapjes en drankjes en de licht vochtige handdruk van de vage kennis of relatie die al handenschuddend en knikkend zijn blik alweer hunkerend over je schouder laat scannen naar een beter of nuttiger exemplaar om te netwerken. Tijdens dit oorverdovend geroezemoes vraag ik mij af wie nu echt plezier beleeft aan deze rituele paringsdans en over elkaar heen buitelende ego’s. Ik observeer een licht gezette dame die met een glas witte wijn in de ene hand, met de andere hand het steeds omhoog kruipende en plooien veroorzakende deel van haar te strakke mantelpakje driftig naar beneden trekt en hierbij af en toe een klein zwikje maakt op haar (te) hoge hakken. Ik zie een man van middelbare leeftijd, gekleed in een ribbroek en een wybertjes spencer zich door de menigte wringen met een enigszins wanhopige blik en zich bewust van het feit dat zijn kledingkeuze toch niet helemaal de juiste was voor deze kudde. Hij wordt dan ook genegeerd. Visitekaartjes worden uitgewisseld en verdwijnen achteloos in de zwarte colber
tjes. Het aantal bruine schoenen op blauwe en zwarte pakken is nog ruimschoots aanwezig. Deze hardnekkige trend is dus nog niet voorbij. Er wordt geschud met de veren, de halzen worden gestrekt en hier en daar volgt een kleine aanpassing van de pikorde. Maar per saldo wordt het spel gespeeld volgens de beproefde spelregels.
We hollen met zijn allen al tijden in een hamster-rad waarvan we vergeten zijn dat we het zelf in elkaar hebben gezet. Omdat we niet weten wat er gebeurt als we eruit stappen of een andere keuze maken, is de angst voor het onbekende altijd groter dan de pijn of schijnbaar eindeloze cyclus van het huidige systeem. Is deze angst terecht? Is het dom om je kwetsbaar op te stellen en je diepste twijfels of verlangens te delen met iemand anders? Word je verbannen als je openlijk hypocrisie, dubbele agenda’s en fake gedrag benoemt of aan de kaak stelt? Sommige verguisde en vervolgde klokkenluiders zullen zeggen van wel. Vrijheid van meningsuiting wordt momenteel breed uitgemeten als hoogste goed en kostbare norm. Hoe leven wij naar deze norm als we verkleumd na een stille tocht misprijzend een oordelende opmerking maken over de collega of kennis die warm op de bank achter de tv is blijven zitten? Hoe zeer de mens zich ook beschaafd en technologisch verheven voelt boven andere zoogdieren; het kuddegedrag, de rituelen en de overlevingsstrategieën zijn hetzelfde. Maar dieren hebben bijvoorbeeld geen religie, en accepteren de levenscyclus zoals deze zich aandient. Daar valt nog wel wat te leren. Leven in het moment is voor ons een opgave; in de natuur is dit de enige staat van zijn. De roep om vereenvoudiging en een andere levensinstelling wordt steeds groter maar de zelf gesmede kettingen en zelf gegraven schuttersputjes zijn zwaar en diep.
Hulp is welkom. Wie durft?
CrealistenKracht
Ben je benieuwd naar je eigen kuddegedrag en zoek je manieren om je blik te verruimen?
Wij helpen graag.
Kijk op…. goede voornemens.
Het is weer zover. Het nieuwe jaar is begonnen voor velen met nieuw elan en een hoop goede voornemens. Sportscholen krijgen zo’n 15% meer leden in de eerste maanden van het jaar, die overigens in de zomermaanden weer verdwijnen. De zelfhulpboeken en cursussen over stoppen met roken gaan als warme broodjes…
De strijd met de weegschaal wordt hervat, zeker al om de overschotten van de feestdagen weg te werken.
Wat is dat toch met die goede voornemens, een nieuwe start, schone lei etc.?
De top 5 bestaat uit: meer lichaamsbeweging, afvallen, stoppen met roken, beter omgaan met je geld en het verminderen van je schulden. Veel goede voornemens lopen echter op niets uit. Onderzoek laat zien dat 81% van de goede voornemens binnen de twee jaar stukloopt. De eerste twee weken gaan meestal prima, maar in februari glijden de mensen af en tegen de tijd dat het december is zijn de meesten terug bij af, of nog verder teruggevallen. Waarom houden mensen zich niet aan hun goede voornemens? Zijn ze gewoon slap, weekhartig en lui?
Timothy Pychyl, een professor in de psychologie aan de Carleton University in Canada, zegt dat goede voornemens een vorm zijn van “cultureel uitstelgedrag”. Mensen maken goede voornemens als een vorm van zelfmotivatie. Ze zijn niet bereid om hun gewoonten te veranderen, in het bijzonder slechte gewoonten, en dat feit op zichzelf staat voor het hoge percentage mislukkingen. Verandering vraagt namelijk meer dan alleen het verlangen. Je moet weten hoe je een plan moet uitvoeren en welke valkuilen je tegenkomt. Een plan omvat de bereidwilligheid om ècht te veranderen en daarmee ook de bekrachtigers op te geven die de slechte gewoonte je lange tijd bracht, zoals het ‘ontspannende gevoel’ na roken van een sigaret of het drinken van alcohol. Lekker op de bank met een zak chips na een drukke werkdag. Een andere reden, zegt dr. Avya Sharma van het Canadese Obesitas Network, is dat mensen onrealistische doelen stellen en te hoge verwachtingen hebben van hun goede voornemens.
Een ander onderzoek noemt het “valse hoop-syndroom”. Dat betekent dat de meeste goede voornemens behoorlijk onrealistisch zijn en niet in de lijn met het interne beeld dat mensen van zichzelf hebben. Dit beginsel weerspiegelt het maken van positieve bevestigingen (affirmaties). Wanneer je positieve affirmaties gebruikt waarin je zelf niet gelooft, dan werken ze niet en leveren eerder frustratie en ontmoediging op. Dit kan dan weer leiden tot verval in oud gedrag.
Om de kans van slagen te vergroten moeten we a.h.w. ons brein opnieuw “bedraden”. Hersenwetenschappers hebben ontdekt dat gewoontegedrag wordt bepaald door denkpatronen.
Dat “geheugen” bepaalt de standaardreactie in je gedrag wanneer je geconfronteerd wordt met een keuze. Om die standaardreactie te veranderen door het “niet proberen te doen”, heeft als effect dat het dat standaard gedrag juist wordt versterkt. Verandering van gewoontes vereist nieuwe “bedrading” door een nieuwe manier van denken te creëren.
Dus, als je goede voornemens gemaakt hebt, zijn hier wat tips om je te helpen ze te realiseren:
- Focus op één goed voornemen in plaats van meerdere tegelijk.
- Stel jezelf realistische en concrete doelen. Afvallen op zich is geen realistisch doel. 10 kilo afvallen in drie maanden weer wel.
- Wacht niet tot oudejaarsavond met goede voornemens. Doe dat het hele jaar door, liefst dagelijks.
- Neem kleine stapjes. Veel mensen vallen uit de boot omdat het doel te groot is en daarom een te grote stap is.
- Zorg dat je verantwoording verschuldigd bent aan iemand in je omgeving. Maak er een uitdaging van en beloon jezelf achteraf.
- Vier de kleine successen. Wacht niet totdat je goede voornemen helemaal is gerealiseerd.
- Focus op het aanleren van nieuwe gewoontes en denkpatronen. Houd er rekening mee dat je je brein opnieuw moet “bedraden”. Hartcoherentie en Psych-K zijn handige hulpmiddelen om belemmerende overtuigingen te transformeren. (lees hier meer)
- Focus op het heden. Wat kun je vandaag doen? Wat kun je nu doen om je doel te bereiken?
Tot slot: neem jezelf niet te serieus. Maak plezier en lach, ook als het een keertje minder goed gaat. Wees mild voor jezelf.
Maar we zijn nog niet klaar. Nu een stap verder. Is het uiteindelijk niet het allerbelangrijkste om vooral in contact te komen-zijn-blijven met je kern? Je innerlijk kompas? Spiegel jezelf niet aan het (ogenschijnlijke) ideaalbeeld van de buurman / vrouw, vriend of collega, maar kijk naar jezelf met ontzag en dankbaarheid en zie de prachtige mens die je bent. Ga op zoek naar je CrealistenKracht; de onafhankelijke, autonome bron van zelfbeschikking en zelfregie. Hierin ligt misschien wel de grootste uitdaging en het beste goede voornemen. Dan maakt het namelijk niet meer uit of je dik bent of dun. Of je rookt, drinkt, mooi bent of niet (volgens welke standaard trouwens) Self empowerment: physical, emotional, mental and spiritual; het meest krachtige hulpmiddel om los te komen van alle al of niet opgelegde normen en waarden. Niet eenvoudig, maar wel werkzaam en blijvend. Net als steun zoeken bij het realiseren van goede voornemens is het ook hierbij zinvol om gebruik te maken van de kracht van het collectief. Zoek en maak verbindingen en ontdek wat voor jou werkt en versterk dat, ongeacht wat een ander daarvan vindt. Deze groei en ontwikkeling is wat wij jullie gunnen in dit nieuwe jaar. Ons goede voornemen…..
CrealistenKracht.
Kijk op…. kerst
Een rare maand, die laatste van het jaar. Vol van weemoed, stress, terugblikken, ‘wat gaat de tijd toch snel’ opmerkingen, koude natte wind, warme huiselijkheid, afscheid nemen van het oude, vooruitkijken naar het nieuwe. Verwachtingsvol maar ook behoudend. Familieverplichtingen ‘hoe kom ik de kerstdagen door’, ‘wat gaan we eten’?, waar gaan we eten?’ Geven we nog aan goede doelen? ‘Wat doen we met vader / moeder dit jaar? Zonder ja/nee sticker op de brievenbus ligt de mat vol met dikke kleurige folders met de beste aanbiedingen, de mooiste feestkleding en de dikste kalkoenen. Is het angst? De angst om niet te voldoen, om tekort te komen, om niet of onvoldoende geliefd te zijn? Een oerangst voor het donker, koude of afgescheidenheid die ons drijft tot deze collectieve hectiek?
In ieder geval kunnen de meesten van ons zich hier maar moeilijk aan onttrekken. En dan heb je ook nog de grote groep perfectionisten, die met energie verterend fanatisme op zoek gaan naar de perfecte kerstboom, het perfecte cadeau en die de perfecte maaltijd op tafel willen zetten. Is perfectionisme slecht dan? Is het niet juist een kwaliteit om te streven naar de beste prestatie? Het antwoord op deze vraag is interessant.
Onderzoek laat zien dat we perfectionisten grofweg in twee groepen kunnen verdelen: gezond en ongezond, ook wel ‘ego-syntoon’ versus ‘ego-dystoon’ genoemd (in harmonie met iemands zelfbeeld of juist ermee conflicterend) meer dan de helft van de perfectionisten heeft vooral voordeel van deze eigenschap. Ze hebben hun leven op orde, zijn opvallend stressbestendig, worden gewaardeerd door hun omgeving en zijn doorgaans heel gelukkig. Sowieso gelukkiger dan ongezonde perfectionisten, maar ! óók gelukkiger dan mensen die helemaal niet perfectionistisch zijn. Helaas geldt dat positieve verhaal dus minder voor de tweede groep. Hun perfectionisme werkt geregeld tegen ze. Dit zijn de mensen die maar twee smaken kennen: geslaagd of mislukt. Daardoor hebben ze vaak het gevoel te falen, piekeren ze veel en schamen ze zich altijd wel ergens voor. Hun stress-systeem maakt daardoor overuren. Dus: ongezond, maladaptief, ego-dystoon.
Hierbij is het reptielenbrein voortdurend ervan overtuigd dat er gevaar dreigt en lanceert allerlei hormonen (cortisol, adrenaline enz.) die de organen vertellen om op te schorten waar ze mee bezig zijn omdat de leeuw op de loer ligt. Dat opschorten betekent dus ook geen herstelwerkzaamheden van de cellen of versterking van het immuunsysteem. Het gevolg laat zich raden. Als dan eindelijk het perfecte cadeau op de perfect gedekte tafel ligt, denken ze soms ook nog dat het door gunstige omstandigheden komt. Of dat het te gemakkelijk was, en leggen de lat de volgende keer weer hoger. Het mag duidelijk zijn: dit zijn de mensen die vroeg of laat met paniekaanvallen of een burn-out bij de therapeut of coach aankloppen of geplaagd worden door allerlei lichamelijke klachten.
Dus ook in de kersttijd kunnen we kiezen: de route van de prestatiestress die vooral wordt gevoed door vaak onrealistische normen en de behoefte om te moeten voldoen aan (vermeende) verwachtingen van anderen. Of de route van harmonie. De helende werking van versterkte familiebanden, acceptatie van omstandigheden, tijd nemen om vriendschapsbanden aan te halen, knutselen met de kinderen of schijnbaar doelloos rondhangen. Laat het reptielenbrein het signaal op veilig zetten, waardoor onze cellen kunnen regenereren, ons immuunsysteem wordt versterkt waardoor we met voldoende weerstand en energie de donkere dag doorkomen en geïnspireerd aan het nieuwe jaar kunnen beginnen. Wij crealisten wensen jullie mooie harmonieuze feestdagen en een blakend gezond begin van het nieuwe jaar.
CrealistenKracht
Bronnen:
Workshop omgaan met stress en piekbelasting – www.crealisten.nu
Psychologie magazine
Kijk op….. voeding
Gooi inferieure brandstof in je auto en je merkt een verschil in prestatie. Erger nog, tank diesel bij een benzinemotor en je komt niet ver. Een primitieve machine vergelijken met de complexiteit van een mens is natuurlijk niet helemaal eerlijk, maar de essentie klopt wel. Dagelijks gebruiken wij allerlei soorten brandstof, lees voedingsmiddelen, om te kunnen blijven functioneren. Ook hierbij is de kwaliteit belangrijk voor het optimaal functioneren van het systeem. Hoe bewust zijn we hiervan? Relatief weinig. Wij vertrouwen er volledig op dat de grote supermarktketens ons voorzien van de beste kwaliteit voedingsmiddelen die er is. Is dit terecht? Zoals bij iedere bedrijfstak waar winstmaximalisatie belangrijk is, is het zaak om hoge marges te realiseren. Goedkoop inkopen en duur verkopen dus. Maar een supermarkt moet ook concurreren en zal er alles aan doen om de consument het gevoel te geven dat de beste kwaliteit voor de laagste prijs wordt geboden (om maar een reclameslogan te citeren). Wij vinden het inmiddels vanzelfsprekend dat alle aangeboden verse producten er gaaf, ongeschonden, glanzend en kleurrijk uitzien, maar tegen welke prijs? Hoeveel bestrijdingsmiddelen, kleurstoffen, conserveermiddelen en andere kunstmatige additieven zijn nodig om ons (vertekende) beeld te kunnen handhaven?
Zoals de farmaceutische industrie door de enorme omzetten en winsten weinig middelen schuwt om deze machtspositie te behouden, is ook de voedingsindustrie een kluwen van lobby’s en belangen. Een goed voorbeeld hierbij is de toegevoegde suiker in tal van producten. Volgens cijfers van de WHO zou een acceptabele hoeveelheid suiker op 5 a 10 energie% per dag liggen. In Nederland is de gemiddelde inname van totaal suikers met 21 energie% ruim het dubbele van het WHO-maximum. Daar komt ook nog bij dat onze smaakbeleving went aan de hoeveelheid suikers en andere smaakmakers in voeding waardoor wij gezonde verhoudingen of ‘pure’ producten zelfs minder lekker gaan vinden.
Moeten we dan allemaal ‘bio-fanatiek’ worden? Of veganist met een eigen moestuin, want die bio-industrie is weer een apart hoofdstuk.
Is volledig zelfvoorzienend worden de nieuwe heilige graal? Of is een goed georganiseerde deeleconomie de beste koers? In ieder geval is bewustwording een eerste zinvolle en noodzakelijke stap. Wees je ervan bewust hoe je je lichaam voedt en met welke aandacht en zorgzaamheid je dat doet.
Het kiezen voor gezonde voeding alleen is echter nog geen garantie voor een gezond lichaam. Hoe je denkt en oordeelt over jezelf, je omgeving, je lijf en je leven is in belangrijke mate meebepalend voor het effect van voeding, sport en andere gezondheid bevorderende maatregelen. Kun je helemaal jezelf zijn? Wat vind je goed en mooi aan jezelf? Wat ontbreekt er in je leven? Wat waardeer je in je leven? Heb je een relatie en ben je er gelukkig mee? Kun je je seksualiteit uiten? Ben je tevreden met je werk? Sta je in contact met je levensdoel? Gebruik je je creativiteit? Is geld een stressfactor in je leven? Al deze zaken en meer bepalen de mate waarin je lichaam in staat is om een gezonde balans te behouden. Iedereen kent de verhalen van de man (of vrouw) die zijn hele leven rookt maar moeiteloos en gezond de 90 haalt. En andersom, de sportende gezond levende mens die allerlei kwaaltjes of erger ontwikkelt en op middelbare leeftijd overlijdt. Genetisch bepaald? Aanleg? Overtuigingen? Levensinstelling?
Dit onderwerp kent veel kanten, invalshoeken en meningen.
Wat is jullie mening? Wij horen het graag.
CrealistenKracht
Kijk op…. Vertrouwen en vooruitgang
Deze week een letterlijke quote uit de Trendrede 2014.
…omdat we het zelf niet beter kunnen verwoorden…
Recht doen door dwars denken
Consumenten hebben het idee dat ze ondertussen werkelijk alles zelf moeten controleren, van de ingrediënten in het zogenaamd ambachtelijke potje ‘Oma’s Appelmoes’ tot het labeltje in ons designerjasje, dat zomaar uit het volgende ingestorte kledingatelier kan komen. Het overheersende sentiment is dat veel organisaties groot zijn geworden door slecht te doen. We zijn het blinde vertrouwen in fatsoen en waarheid kwijtgeraakt. Het gebrek aan vertrouwen is de werkelijke crisis, omdat het zand strooit in een draaiende motor. Gelukkig bouwt het maatschappelijk vertrouwen zich van onderop opnieuw op, door kleine ondernemingen die dichtbij ons staan. Daar waar grote gaten vallen, bloeit het kleine welig en creëert het zijn eigen ecosysteem, gevoed door gelijkgestemden. Het is het tijdperk waarin afbreken en opbouwen hand in hand gaan. Het is tijd voor mensen die recht willen doen door dwars te liggen. Voor bedrijven die het goed willen doen, in plaats van wat minder slecht. Het nieuwe tijdperk dat zich nu presenteert, richt zich op het aanpassen van de regels in plaats van de uitzonderingen op de regel, op open samenwerking in plaats van dichtgetimmerde patenten.
Systeemelastiek
Nieuwe technologie, een veranderde omgeving en een rijker menselijk bewustzijn dragen talloze mogelijkheden aan, die niet meer passen binnen de huidige knellende kaders en daarom hard botsen met het oude. Bestaande structuren beginnen te wankelen en regelgeving wordt overtreden. Thuisafgehaald.nl’ wordt door instanties als oneerlijke concurrentie voor de horeca gezien, ouderparticipatiecrèches (OPC’s) kunnen eigenlijk niet worden toegestaan omdat ze geen gediplomeerd personeel hebben en particuliere hotelkamerverhuurder ‘Wimdu.nl’ wordt achtervolgd wegens valse concurrentie binnen de hotelbranche. Restricties en regelgeving worden rigide gehanteerd. Opmerkelijk is dat we lachen om de weerstand van onze voorvaderen ten aanzien van vernieuwingen als de stoommachine, de telefoon en het vliegtuig. Baanbrekende uitvindingen doen juist dat, ze doorbreken bestaande grenzen in onze samenleving. Nu we zelf geconfronteerd worden met de gevolgen van massaconsumptie en digitalisering gaan we echter gewoon opnieuw met de hakken in het zand. Wat we nodig hebben is systeemelastiek. Om het stuwmeer aan innovaties te laten stromen, is oprekken en vormverandering van bestaande systemen, structuren en regels noodzakelijk.
Van controle naar perspectief.
Wat wij horen in alle vernieuwende initiatieven in Nederland is dit: geef ons groei in betekenis. Laat geld opnieuw zijn daadwerkelijk ondersteunende rol vervullen, die van overbrugger van verschillen, in plaats van zijn centrale plaats als motor van de economie. Dit als opmaat naar de tijd waarin we groei realiseren die in balans met natuur en leefomgeving is. We zullen nooit radicale vernieuwing zien als we voortborduren op onze oude aannames van ‘vooruitgang’. Door decennialange conditionering zijn we het begrip verkeerd gaan interpreteren, als een groeiende economie, meer consumptie en een hoger Bruto Nationaal Product. De ware vooruitgang die we nu kunnen en moeten realiseren, is het in twijfel trekken en afbreken van ons ingesleten gedrag. Daar ligt de grootste maatschappelijke en menselijke winst. We moeten van controle naar perspectief. Creatieve destructie noemde Joseph Schumpeter dat in de vorige eeuw: alleen door te kappen maak je plaats voor het nieuwe.
CrealistenKracht
Kijk op ….. de week van de werkstress !?
Deze week is uitgeroepen tot “de week van de werkstress”.
Het is een trend om allerlei thema’s in onze maatschappij te verpakken in een ‘week van…’ of ‘dag van…’ De bedoeling is dan om aandacht te vestigen op het thema en hiermee discussie of bewustwording te bewerkstelligen. Maar levert het ook oplossingen op? Worden er structureel zaken door veranderd ?
Wij denken van niet. Neem nou deze werkstress. Maar liefst één op de acht Nederlanders heeft hier last van.
Bijna één miljoen mensen kampen met burn-outklachten. Meer dan 40 procent van alle werknemers vindt zijn of haar werk mentaal zwaar belastend. Een kwart geeft aan altijd onder hoge tijdsdruk te moeten werken. Het meeste ziekteverzuim is een gevolg van depressie of overspannenheid. En meer dan de helft van alle depressieve werknemers noemt werk als belangrijkste oorzaak voor de depressie.
Een ‘week van…’ gaat dit niet verbeteren. Zoals terecht in verschillende media wordt opgemerkt wordt de verantwoordelijkheid voor de werkstress onterecht neergelegd bij de werknemer. Hij/zij moet ‘mindful’ worden, stoelmassages ondergaan, zelfhulpboeken lezen, het nieuwe werken omarmen of allerlei trainingen volgen om beter om te kunnen gaan met stress. En dit alles terwijl de werkdruk hetzelfde blijft en zelfs toeneemt. Een structurele verandering in de basishouding ten aanzien van werk, prestatie, verplichtingen en motivatie levert meer op en is op langere termijn effectiever.
Verantwoordelijkheid en vertrouwen geven (inspire trust). Investeren in het toelaten en stimuleren van bevlogenheid en talentontwikkeling. Status en ego ter discussie stellen. Angsten en onzekerheden bespreekbaar maken.
Moet hiervoor de hele organisatie op de schop en is dat dan wel praktisch haalbaar en zinvol? Ja en nee. Ja, interventies van welke aard ook maken op langere termijn pas echt kans als er ankerpunten zijn in de hele organisatie. En nee, je hoeft niet alles tegelijk aan te pakken. In de praktijk gebruiken wij vaak de metafoor van de vijver en de inkt: Als je in een vijver druppeltjes inkt laat vallen gebeurt er in eerste instantie niets zichtbaars. Maar als je volhoudt en blijft druppelen komt er een moment, een omslagpunt, dat de kleur wel zichtbaar wordt. De verandering is dan totaal en blijvend. Een van de methoden die we vanuit Crealistenkracht inzetten is de vorming en begeleiding van een iTeam (inspirationteam) lees hierover meer op onze website.
Natuurlijk is het op zich goed om mensen individueel bewust te maken van stressbeleving en hulpmiddelen in te zetten om hier beter mee te kunnen omgaan, maar het mag nooit uitsluitend op zichzelf staan. Een groot gevaar schuilt er namelijk in dat de organisatie hiermee de weerbaarheid van werknemers weliswaar vergroot maar dat dan ook het afbreukrisico toeneemt. Er kan misschien nog een schepje bovenop, het elastiek nog iets meer oprekken totdat het definitief scheurt. ‘De week van…’ is symptoombestrijding, we moeten de oorzaken aanpakken !
Hoe denken jullie over werkstress en waar heb je behoefte aan binnen jouw werkomgeving? Laat het ons weten en denk en praat mee.
Crealistenkracht.
Kijk op Gezondheidszorg…
Gezondheid als grootste goed is een veelgehoorde uitspraak als we elkaar het beste wensen. Maar hoe bewust gaan wij eigenlijk hiermee om? Nemen wij zelf de verantwoordelijkheid voor onze gezondheid of is het wel gemakkelijk en ‘veilig’ om dat a.h.w. uit te besteden. Is dit wellicht nog een overblijfsel uit de tijd dat een God verantwoordelijk werd gehouden voor geluk, ongeluk, ziekte of gezondheid? Het ziekenhuis als toevluchtsoord in tijd van fysiek of mentaal falen. Een plek waar technologie en chemie de handen in elkaar slaan om onze ‘defecten’ op te lossen.
Alleen al de naam ziekenhuis is erg ongelukkig gekozen als je gericht wil zijn op gezondheid. In het algemeen is onze houding als het om ziek zijn en helen gaat er een van afhankelijkheid. Zodra we bij de dokter binnenlopen en zeker als het ziekenhuis in beeld komt is het hele systeem erop gericht om de eigen inbreng en de eigen verantwoordelijkheid zo klein mogelijk te maken en te houden. Zo complex mogelijk klinkende namen van ziekten en geneesmiddelen, de autoriteit (en hierdoor vaak afstand) van specialisten, protocollen en procedures, diagnosen en behandelmethodieken. En dat allemaal geconcentreerd in gebouwen die met angsten en spanningen zijn doordrenkt. Je moet sterk in je schoenen staan om dan in je kracht te blijven.
Het systeem is erop gericht dat je heling en gezondheid in handen legt van deskundigen die het in principe wel goed met je voorhebben, toch? Omdat het ziekenhuis als een bedrijf is georganiseerd, werkt het ook zo. Er komt een defect product binnen, we gaan kijken welk onderdeel stuk is, zoeken er een specialist bij die het kan repareren en hup, terug in productie. In veel gevallen is er weinig oog voor het totale plaatje, de onderlinge afhankelijkheid van fysiek en psyche en /of achterliggende oorzaken of overtuigingen. Dat het ‘product’ een dynamisch organisme is met zelfhelende en ziekmakende vermogens is maar weinig in beeld. De gezondheidszorg zoals wij ze hebben georganiseerd zit klem tussen een overheid die links op kosten let en rechts verspilt, een beroepsgroep waarbij status en ego soms belangrijker zijn dan dienstbaarheid en een farmaceutische industrie die uit winstbejag enorme druk uitoefent en marges en patenten belangrijker maakt dan het beste middel voor behandeling. De uitvoerende laag, de verpleegkundigen (de handen aan het bed) voelen steeds meer werkdruk en zijn genoodzaakt om het oorspronkelijke idealisme in te ruilen voor stopwatch gereguleerde zorgtaken. Is dat het systeem wat we willen?
De prognoses zijn dat de kosten voor gezondheidszorg alleen maar zullen stijgen. Misschien kunnen we meer energie stoppen in preventief in plaats van curatief te werken. Misschien moeten we de verantwoordelijkheid voor de eigen gezondheid meer terug leggen bij de mens/patiënt in plaats van bij de arts – pilletje – ingreep. Maar ja, stel je eens voor dat iedereen dat zou doen, wat gebeurt er dan met die miljarden industrie en alle schakels die ermee verbonden zijn. Ook bij dit systeem hebben wij het middel verheven tot doel. Dit systeem heeft zieken nodig om te kunnen blijven draaien en is eigenlijk niet gebaat bij een gezondere
mensheid !
Laat ons weten wat je raakt in deze overdenking of hoe jij dit ziet.
Met ‘kijk op’ proberen wij niet volledig te zijn of sluitend te argumenteren, maar wel aan het denken te zetten, te prikkelen en uit te dagen voor response. Laat van je horen.
Crealistenkracht
kijk op… onderwijs…
Onze kinderen worden geboren met pure en onbevangen nieuwsgierigheid naar alles in hun omgeving.
En hoewel positieve of negatieve ervaringen leiden tot aanpassingen van gedrag, blijft vertrouwen in- en open staan voor deze omgeving een basishouding. Van rammelaar tot stopcontact, van het kauwen op een kamerplant tot verrukking bij het fruithapje. Alles is interessant, verdient aandacht en mag beleefd worden.
Maar dan volgen al snel, er zijn al geluiden dat het nóg eerder zou kunnen, het dagverblijf en de basisschool. Een belangrijke kiem die hier wordt gelegd is die van de beperking. Natuurlijk is interactie met leeftijdsgenootjes zinvol en goed voor sociale ontwikkeling, maar het dermate beknotten en reguleren van de grenzeloze ontdekkingsdrang van kinderen is onwenselijk denken wij.
“Ja maar, er moeten toch regels zijn, anders wordt het een chaos” Nee en ja. Wij zijn steeds verbaasd over het zelfregulerend vermogen dat een groep kinderen kan laten zien als er e
en appèl wordt gedaan op hun verantwoordelijkheidsgevoel. De regels en afspraken die ze vervolgens onderling afspreken worden moeiteloos nagekomen. Regels en systemen hebben een functie, zijn een middel, maar beslist geen doel op zich. Ons onderwijssysteem is ten onrechte gebaseerd op standaardisering, collectieve normen en het inkaderen van vaardigheden en talenten. Op deze wijze ‘kneden’ wij individuen in matrijzen, persen wij diversiteit in gelijkvormigheid. Omdat het zekerheid biedt? Omdat het veiliger is om iets in een hokje te stoppen in plaats van het zich vrij te laten ontwikkelen?
Creativiteit wordt hierdoor gesmoord. En deze creativiteit is nu juist wat we nodig hebben om huidige en toekomstige belangrijke vraagstukken tegemoet te treden. Het onderwijs van laag tot hoog is hierop onvoldoende ingericht. Het ontdekken en ontwikkelen van oorspronkelijke talenten is een proces, geen momentopname. (Cito)toetsen, proefwerken, examens, assessments, beoordelingsgesprekken, functieprofielen enz. Allemaal gericht op metingen waarbij voldaan moet worden aan vooraf bepaalde normen. Normen die zijn gebaseerd op eerdere ervaringen of zijn opgesteld door groepen wijze dames en heren.
Maar wat gebeurt er als we naar de toekomst kijken. Als we ons proberen voor te stellen waar we over 10 jaar willen staan. Wat onze dromen en visioenen zijn voor een betere wereld. Welke vaardigheden en talenten zijn dan onontbeerlijk voor onze maatschappij? Wij moeten niet alleen denken in het nu, maar ook dromen over morgen en niet bang zijn voor verandering en transitie.
Ons onderwijssysteem verdient meer dynamiek en slagvaardigheid, meer nieuwsgierig, onderzoekend en verkennend en minder beproefde methodes en platgetreden paden.
Raise rebels not sheep !
Onze crealistenkijk. Wat is jullie beeld, visie, nuancering hierbij? Wij horen het graag.
Crealistenkracht